Oyuncaklar Çoğu Zaman Ulaşılmazdır

Çocuk 2 yaşında değil farkettim, ama anlatmak istediğim ifadeyi iyi vermiş :)

Bir şeyler ters gitti mi ya da istediğimiz gibi olmadı mı (ki bana çok ama çok oluyor), hemen "Beni öldürmeyen şey, güçlendirir", "Önemli olan tecrübe edinmek, bundan ders alınmalı" gibi gerçekten saçma şeyler söylüyoruz. Bir nevi teselli.

Budalayız. Gerçekten budalayız. Açıkçası başıma gelen hiçbir olay bir ikinci defa gelmiyor. Yani ortada bu edinilen tecrübeleri, kazanılan güçleri kullanacak bir durum çıkmıyor. Bu kadar basit.

Yaşamdaki hiçbir an, hiçbir sahne daha önceden yaşanmıyor. Bazen bir diğerine benzeyebilir. Ancak kesinlikle farklıdır ve önceden kestirilemez.

Defalarca aşık olabilirim. Kara saçları küt kesim, zayıf, uzun boylu ve benim gibi absürt bir yaşam felsefesi olan bir kız daha çıkabilir karşıma. Ama neredeyse tüm değişkenler farklıdır artık, edindiğim tecrübelere bakarak bir şeyleri uygulayacağımı sanmam.

Ya da... Şimdi fark ettim, belki de farkında olmadan zaten dersler çıkararak değişiyoruz; tepkilerimiz, bakış açımız farklılaşıyor.

Ama zaten benim de vurgulamak istediğim bu değil. Kaybedilenlerin yanında, edinilen tecrübelerin hiç bir değerinin olmadığı. Evet, tam olarak bu. Mesela şu anda böyle bir şey yazmamın belki de en büyük nedeni, o yukarıda geçen uzun boylu esmer kızdır. Birşeylerin olmaması sonucu edindiğim tecrübeleri paylaşıyorum burada. Peki, benim asıl istediğim burada yalnız başıma oturup bunları yazmak mı, yoksa o kızın yanında olmak mı?

Okumak, izlemek, dinlemek... Vitrinde gördüğü bir oyuncağı isteyen iki yaşındaki bir çocuğun ağzına biberon tutuşturularak oyalanıp, oradan uzaklaştırılması gibi bir şeydir sanat. Biberon emmek keyiflidir, seni oyalar. Sonra birden aklına geliverir vitrinde duran o renkli oyuncak. Mal gibi kalırsın. Hah, bu da tecrüben:

Biberon tatlıdır, ama oyuncağın yerini tutmaz. Oyuncaklara gelince, çoğu zaman ulaşılmazdır. Her istediğini her an alamazsın.